In mijn vorige blogje in januari verbaasde ik me over het initiatief van organisaties buiten het onderwijs om alternatieven voor de schoolsluiting te zoeken. Hoezo was het onderwijs helemaal niet betrokken bij hun initiatief? Nu verbaas ik me over de inhoud van het Nationaal Onderwijsplan, waarin de organisaties buiten het onderwijs helemaal geen rol lijken te spelen. Vorige week werd bekend dat er een Nationaal Onderwijsplan komt (inclusief behoorlijk wat budget) om de “achterstanden” die leerlingen hebben opgelopen vanwege de schoolsluiting in te lopen. Inge de Wolf en Thijs Bolhuis spraken vervolgens hun angst uit dat de extra middelen op zullen gaan aan het plakken van pleisters. Ik was blij dat ze aan de bel trokken, en aankondigden gevraagde en ongevraagde adviezen met een wetenschappelijke fundering te gaan geven. Maar ik zou hier graag een onderwerp (of angst) aan toe willen voegen. De titel van dit blogje komt uit een ingezonden brief van een leerling vorige week in de Volkskrant en verwoordt die angst perfect. Er zijn veel zorgen over de mentale gezondheid van jongeren, ondersteund met alarmerende onderzoeksresultaten. Maar in het Nationaal Onderwijsplan staat helemaal niks over dit onderwerp, en ook niet over de rol die jeugd(zorg)organisaties zouden kunnen (en moeten) spelen. Alsof mentale gezondheid, of welbevinden of een veilige thuissituatie helemaal geen effect heeft op leren en leerprestaties. Ik hoop dat scholen en schoolbesturen de noodzaak inzien van die hulp en een flink deel van het budget dat ze krijgen besteden aan het invliegen van extra hulp voor leerlingen en hun gezinnen.
25 januari 2021
Over de samenwerking tussen onderwijs en jeugdzorg
Sabine Severiens vraagt zich in deze blogpost af waarom er geen enkele school te vinden is tussen de ondertekenaars van de open brief over alternatieven voor schoolsluiting.
Op vrijdag 15 januari stond er een open brief in de Volkskrant: ‘Zoek nu alternatieven voor schoolsluiting’. Daarin wordt aan het kabinet en het OMT gevraagd om bij de beslissing over verlengde schoolsluiting ook de ontwikkelingsrisico’s’ voor kinderen mee te nemen. Ik onderschrijf die oproep van harte, maar er viel me wel direct iets op: onder de ondertekenaars was niet één onderwijsinstelling te vinden. Niet één! Terwijl maar liefst vijftig heel uiteenlopende partijen de brief ondertekenden: van “Het gehandicapte kind” tot “Voor werkende ouders”, van de Nederlandse GGZ tot SCG advocaten.
Hoe kan het dat er geen enkel schoolbestuur tussen stond? Hebben de initiatiefnemers scholen niet gevraagd? Of wel gevraagd maar niet bereid gevonden? Of hadden de initiatiefnemers haast en bleken de lijntjes naar de scholen niet kort genoeg? Jammer, want een gezamenlijke oproep was nóg krachtiger geweest. Bovendien illustreert het voor mij het gebrek aan samenwerking als het gaat om het ondersteunen van kinderen en jongeren in Nederland. En daarom ben ik enorm blij dat ons voorstel om kennisontwikkeling rondom die samenwerking te stimuleren, is gehonoreerd.
De zeer succesvolle NRO Kennisrotonde (waar onderwijsprofessionals hun kennisvragen kunnen stellen) krijgt een uitbreiding op het onderwerp ‘Samenwerking Onderwijs en Jeugd’.
We brengen een kennismakelaar en inhoudelijk deskundigen ‘in stelling’ en vanaf mei gaan we aan de slag met vragen uit de praktijk van onderwijs- en jeugdprofessionals. Onderwijs en jeugdzorg, theorie en praktijk. We knopen het allemaal aan elkaar. Binnenkort meer hierover!
Sabine Severiens is boegbeeld van de route Jeugd van de Nationale Wetenschapsagenda (NWA), samen met Sander Thomaes.